Rozdział 6.

- Czy ja mam ci coś zrobić? – Michalina wleciała jak burza do mieszkania Agaty.

- Napijesz się czegoś?

- Kawa. Albo lepiej herbata, bo ciśnienie już mam wysokie. Przez ciebie! – przyjaciółka nie czekając na zaproszenie pomaszerowała do ciasnej kuchni i usiadła na taborecie, który z racji wieku trzeszczał pod jej ciężarem.

- Uspokój się i powiedz mi o co ci chodzi? – Majewska mówiła spokojnie.

- Jeszcze się pytasz?! Dlaczego ja się od obcych ludzi dowiaduję, że się rozwodzisz?

- Ah, no tak. Nie chciałam zwalać na ciebie swoich problemów. Wiem, że masz swoje.

-  Żartujesz sobie? Jesteś moją najlepszą przyjaciółką i żeby się waliło i paliło to możesz na mnie liczyć. Przecież wydawało się, że jesteście tacy szczęśliwi, jeszcze niedawno opowiadałaś mi o swojej rocznicy, byłaś rozpromieniona, a teraz?!

- Miśka. Kłamałam. To się zaczęło już dawno, ale ja łudziłam się przed sobą i udawałam przed wszystkimi. Wiem, że to głupie, ale cóż…

Przyjaciółki przegadały cały dzień. Agata po raz pierwszy kompletnie zwierzyła się drugiej osobie. Poczuła ulgę, kiedy wyrzuciła to wszystko z siebie. Tłumienie emocji jest najgorszą rzeczą, na jaką możemy się zdecydować. Podobnie jak życie samotnika. Człowiek jest z natury zwierzęciem stadnym i musi mieć w swoim otoczeniu innych ludzi. Michalina starała się podtrzymać na duchu swoją przyjaciółkę. Była zdziwiona, że jej mąż jest zdolny do takich rzeczy, bo zawsze uważała go za ideał. Widać człowieka łatwo jest oceniać po pozorach.

- A tak w ogóle to kim jest twój nowy facet? – Michalina patrzyła podejrzliwie na Majewską.

- Kto? Przecież ja nie mam nikogo.

- A woda po goleniu w twojej łazience i bokserki nad wanną? Rozumiem, że to twoje.

- Należą do Kacpra. Mojego przyjaciela z Gdańska, który tymczasowo pomieszkuje ze mną.

- Dobra, dobra. Ja wiem swoje. – puściła jej oko.

                                                           ~~~~

Powrót do pracy był przygnębiający. Agata chciałaby jakoś przedłużyć ten czas błogiego lenistwa bez zobowiązań, najlepiej na jakiejś opuszczonej plaży z kimś bliskim obok. Najlepszym kandydatem na takiego towarzysza mógłby być Kacper. Spędzają wspólnie już trzeci tydzień i ani na chwilę nie poczuli, że powinni od siebie odpocząć. Dziewczyna cieszyła się, że przyjaciel przyjechał do niej, bo siedzenie samotnie w tych obskurnych czterech ścianach mogłoby wpędzić ją w depresję. Wtedy chyba jedynym wyjściem byłoby skończenie swojego marnego życia. Na szczęście obecność Kacpra poprawia jej samopoczucie.

- Agatka! – krzyknął kiedy usłyszał szczęk zamków w drzwiach, oznaczający powrót właścicielki mieszkania – Nawet się nie rozbieraj, zabieram cię dzisiaj na kolację!

- Oszalałeś?! Nie chce mi się, nie możemy zamówić pizzy?

- Nie! I nie dyskutuj ze mną!

Majewska posłusznie zmieniła jedynie buty na wygodniejsze i czekała przy drzwiach na przyjaciela. Zdziwiła się, kiedy zauważyła, że ma na sobie wyprasowane ubrania- to musiało oznaczać coś poważnego. Poszli do małej restauracyjki w centrum miasta. Agata była wdzięczna przyjacielowi za to, że wyciągnął ją z domu. Był on takim małym promykiem szczęścia w tej cholernie smutnej, szarej rzeczywistości i nieszczęśliwym życiu rozwódki, który czuła na szyi. Bilans przyszłego tygodnia zapowiadał się nienajlepiej. Prawdopodobnie za pięć dni o tej porze będzie już dobiegającą do trzydziestki rozwiedzioną kobietą, której szanse na ułożenie sobie życia spadają prawie do zera. Miała nadzieję, że jeszcze kiedyś jakimś cudem znajdzie na swojej drodze mężczyznę, który będzie chciał spędzać z nią leniwe wieczory przed telewizorem, chodzić na spacery, przeczesywać jej blond włosy podczas seansów w kinie; miała nadzieję, że będzie miała jeszcze okazję spotkać prawdziwą miłość. Podczas dzisiejszej kolacji Agata śmiała jak dawniej, jeszcze wtedy kiedy była w klasie maturalnej i Kacper namówił ją na skakanie po dachach osiedlowego przedszkola. Przez myśl przemknęło jej, że szkoda, że się rozstali, bo pasują do siebie idealnie. Z drugiej strony jednak nie żałowała, bo dzięki temu została żoną.

- Kochana, muszę ci powiedzieć coś przykrego. – zaczął przyjaciel.

- Kaspi, tylko mi nie mów, że wracasz do domu. Do Gdańska. – blondynka popatrzyła na niego z nadzieją.

- Przykro mi. Dzwonił mój wspólnik i muszę jechać. Nasi pracownicy przebili jakiś gazociąg i zablokowali pół dzielnicy, a mała iskra grozi zmieceniem miasta z mapy Polski. Jak tylko to ogarnę postaram się przyjechać, choćby na kilka dni.

- Kurcze. Za kilka dni jest rozprawia i miałam nadzieję, że będziesz ze mną w tym czasie, ale rozumiem, przecież nie możesz rzucić wszystkiego. Dziękuję ci za wszystko co dla mnie zrobiłeś.

- Spoko! Jakby coś to dzwoń!

Wracając z kolacji spacerowali powoli do domu. Agata czuła się jakby była na randce. Kacper zachowywał się jak prawdziwy mężczyzna powinien: otwierał przed nią drzwi, zabawiał żartami, dbał o to, żeby czuła się dobrze. Zachowywał się tak, aby dziewczyna poczuła się adorowana, a nawet zachowywał się tak, że można by było się w nim zakochać. W końcu był  nie tylko czarujący, ale i nieziemsko przystojny. Miał cudowny uśmiech, którym zarażał, pogodne oczy, którymi przeszywał na wylot. Majewska szła u boku przyjaciela i w pewnej chwili poczuła pełen impuls, że musi coś zrobić. Złapała więc Kacpra za rękę i mocno ścisnęła jego dłoń swoimi palcami. Przyjaciel był zaskoczony, ale uśmiechnął się, kiedy poczuł miękką dłoń na swojej skórze. Mimo tego, że byli przyjaciółmi, że kiedyś spróbowali być razem, że ona jeszcze jest mężatką, czuł, że właśnie to jest właściwy moment. Moment na to, żeby zrobić ten krok do przodu. Po przekroczeniu progu mieszkania mężczyzna wziął z rozpadającej się kuchennej szafki dwa kieliszki i wyjął butelkę schłodzonego wina z najniższej supermarketowej półki. Nalał czerwony płyn do szklanych naczyń i podał jedno z nich Agacie, która stała przed wielkim kuchennym oknem. Z uśmiechem wzięła do ręki kieliszek i opróżniła jego zawartość. Przytuliła się do Kacpra, któremu sięgała do klatki piersiowej, więc mogła poczuć się jak mała dziewczynka, szczelnie otulona mocnymi ramionami, chroniącymi ją przed wszelkim złem tego świata. Zacisnęła ręce na wysokości jego pasa i wtuliła w tors. Mężczyzna w tym samym momencie owinął ją ramionami i wtulił twarz w jej włosy pachnące malinami. Odważył się i odciągnął ją od siebie na kilka centymetrów. Spojrzał w jej lazurowe tęczówki i delikatnie przyłożył swoje wargi do jej miękkich ust. Spodziewał się odrzucenia, ale nie spotkał się z tym. Wręcz przeciwnie- Agata przywarła szczelnie do jego ciała i ze starannością całowała swojego przyjaciela. Brakowało jej bliskości, poczucia tego, że jest atrakcyjna. Jak każda kobieta chciała mieć moc oddziaływania na mężczyzn. Poczuła dłonie, które zatonęły w jej gęstych włosach i pod zwiewną koszulką. Czuła, że tego chce. Poczuć ciepło męskiego ciała, które spoczywa obok niej na łóżku. Dłonie błądzące po jej ciele, pocałunki, które składane są nie tylko na ustach. Od dawna marzyła o bliskości, której nie mogła dostać od męża. Chciała, żeby Kacper był osobą, z którą będzie kochała się w swoim mieszkaniu, jednak nie mogła do tego dopuścić. Oderwała się od niego i spojrzała w jego oczy, do których napłynęły jej łzy.

- Przepraszam, ale nie mogę. Czułabym się podle, jakbym go zdradzała. Nadal jest moim mężem, choćby na papierze, a ja tak nie potrafię.

- Spokojnie Agatka, przecież nie będę cię do niczego zmuszał. Wiedz tylko, że gdybyś tylko chciała, to ja jestem obok. W trakcie tych dni spędzonych z tobą poczułem, że jednak jesteś dla mnie kimś więcej niż tylko przyjaciółką. Od dawna cię kocham, tylko dopiero teraz to do mnie dotarło. Gdy będziesz już wolna pamiętaj, że gdzieś tam ktoś na ciebie czeka i tym kimś jestem ja. – uśmiechnął się do niej szeroko i pocałował w czoło.

- Dziękuję.

Resztę wieczoru spędzili na kanapie kończąc butelkę wina. Oboje byli szczęśliwi dzięki temu, że mieli siebie nawzajem.

                                                                              &

Ogłaszam zbiórkę na operację dla mnie. Po świętach mój żołądek jest monstrualnych rozmiarów, więc muszę go zmniejszyć. Wszystkie dotacje mile widziane. :)

Moje lenistwo osiągnęło apogeum. Nie chce mi się nic. Absolutnie nic. Dlatego też z jednej strony nie mogę się doczekać poniedziałku. Będę miała taki zapierdziel na uczelni, że nawet nie będę miała czasu pomyśleć, że mogłoby mi się nie chcieć. A w dodatku wszyscy moi pseudoreligijni znajomi kończą swoje pseudoreligijne postanowienia i w końcu pójdziemy na imprezę. Chyba tego mi teraz potrzeba. 

Pozdrawiam, Embouteillages ;*