Rozdział 8.:

Długo czekała, aż jej mąż się obudzi. Spędziła prawie cztery godziny przy jego boku trzymając go za rękę. Bała się, ponieważ lekarze nie chcieli jej powiedzieć nic szczególnego. Jedyne czego się dowiedziała to fakt, że z mężem jest nienajlepiej, ale prosił, żeby nic jej nie mówić, bo chce to wyjaśnić osobiście. Wpatrywała się w niego jak w obraz i siłą myśli próbowała na niego wpłynąć, żeby się obudził. W końcu zobaczyła, że powoli i leniwie zaczyna podnosić powieki. Błądził oczami po sali próbując przyzwyczaić gałki oczne do światła. W końcu ukazał w pełni swoje ciemne źrenice, które na wychudzonej twarzy wydawały się jeszcze większe, niż zazwyczaj. Marcin zauważył w końcu swoją żonę. Uśmiechnął się lekko, jednak nie mógł nic powiedzieć, bo w jego ustach tkwiła gruba, plastikowa rura. Agata pobiegła więc po lekarza. Doktor wyjął plastik spoczywający między wargami mężczyzny i sprawdził jakieś cyferki na wyświetlaczach aparatury. Zanotował coś na tabliczce zawieszanej na poręczy łóżka i pozwolił na krótką rozmowę, po czym opuścił salę zostawiając małżonków sam na sam.

- Agatka. – powiedział mąż spoglądając na swoją żonę. – Przepraszam, że tak się stało. Chciałem już dzisiaj pozwolić ci na rozpoczęcie nowego życia, ale strasznie źle się poczułem i nie dałem rady przyjechać do sądu.

- Zwariowałeś? Nie masz za co przepraszać! – złapała go obiema rekami za dłoń – Powiedz mi co się stało. Strasznie się martwiłam.

- Jeszcze nie teraz. Wytłumaczę ci wszystko, ale później. Chcę, żebyś załatwiła wypis.

- Słucham? Nie ma mowy! Wyglądasz jakby przejechał po tobie czołg i chcesz wyjść do domu?

- Proszę cię. Zrób to dla mnie. Obiecuję, że w domu wszystko ci wytłumaczę. – patrzył na nią błagalnym wzrokiem.

Agata zgodnie z prośbą męża poszła do ordynatora. Przekazała mu prośbę męża. Lekarz był wściekły, ponieważ twierdził, że w jego stanie jest to niedopuszczalne. Nie może jednak trzymać pacjenta na siłę, wbrew jego woli. Nakazał więc podpisać świstek, że Marcin opuszcza szpital na własną odpowiedzialność. Musiał jednak pozostać tu do rana. Agata czekała na korytarzu całą noc, żeby móc zabrać męża. Była na niego zła za to, że jest tak nieodpowiedzialny. Z drugiej strony chciała jednak poznać prawdę, dowiedzieć się co się stało.

                                                           ~~~~

Podtrzymując Marcina na swoim ramieniu pomogła mu przekroczyć próg domu. Zaprowadziła go do salonu i usadowiła na kanapie. Sama poszła do kuchni przygotować coś na szybko do jedzenia. Po otwarciu lodówki doznała małego szoku. Jedyne co było na drabinkach to kawałek białego sera, jeden por i kawałeczek szynki. Ugotowała więc makaron i oprószyła go serem oraz podsmażonym mięsem. Zaniosła go mężowi razem z kubkiem mocnej herbaty. Poczekała, aż mąż się naje i czekała na wyjaśnienia.

- Więc o co chodzi? – zaczęła niepewnie.

- Agatka. To co ci teraz powiem, może być trochę nieprzyjemne. Zbyt długo jednak zwlekałem ze wszystkim. Ja umieram.

- Słucham? – popatrzyła na niego, a jej oczy od razu zalały się łzami.

- Umieram. Według lekarzy zostały mi góra dwa miesiące.

- Ale co się stało? Jesteś chory? Masz raka?

- Nie, to coś zupełnie innego. Wiem, że to może zabrzmieć trochę niewiarygodnie, jednak musisz w końcu poznać prawdę. Pamiętasz kiedy pracowałem przy tej sprawie narkotykowej, kiedy nam grożono?- widząc jej kiwnięcie głowy kontynuował – Kiedy próbowałem wejść do ich grupy, żeby ich rozpracować, to oni rozpracowali mnie. Domyślili się, że jestem policjantem, znaleźli broń, odznakę i podsłuch. Trochę mnie pokiereszowali, złamali ze dwa żebra. Najgorsze jest jednak to, że nafaszerowali mnie tym swoim gównem, które wyprodukowali. Dali mi końską dawkę i się uzależniłem. Musiałem wstrzyknąć sobie kolejną działkę, bo inaczej byłbym zdolny nawet zabić siebie, ciebie, każdego. Nie raz widziałem ludzi na głodzie, ale to co czuje się po ich mieszance nawet nie da się opisać. Branie tego gówna przez tyle miesięcy skutecznie wyniszczyło mój organizm. Wczoraj trafiłem do szpitala z ogromnym bólem. Okazało się, że moje nerki ledwo pracują, wątroba jest zeżarta, a serce nie ma siły na pompowanie krwi.

- Marcin… - Agata siedziała przed nim i płakała – dlaczego tyle to ukrywałeś? Przecież razem moglibyśmy temu jakoś zaradzić!

- Chciałem cię chronić. To dlatego ciągle cię ignorowałem, zachowywałem się jak ostatni burak, udawałem, że już nic do ciebie nie czuję. Udawałem, że chodzę na piwo ze swoim partnerem, że mam inne kobiety, a tak naprawdę cały ten czas spędzałem w opuszczonej fabryce dając sobie w żyłę. Traktowałem cię okropnie, wiem, jak kogoś nic nie wartego, ale to dlatego, że chciałam, żebyś mnie znienawidziła. Nie chciałam, żebyś cierpiała, bo wiedziałem, że prędzej czy później umrę. Chciałem, żebyś chciała mnie zostawić z własnej woli. Uznała za ostatniego sukinsyna, który powinien zgnić w samotności. Zbyt mocno cię kocham, żeby móc widzieć jak cierpisz.Mi też było strasznie ciężko. Spaliśmy w jednym łóżku, byłaś tak blisko mnie, a ja nie mogłem, nie chciałem cię przytulić. Nie chciałem czuć tego wszystkiego. Wiedziałem, że w końcu będę musiał odejść.Myślałem, że tak będzie łatwiej. Doszedłem do wniosku jednak, że zadaję ci jeszcze większy ból. Przepraszam.  – spojrzał na nią. Agata jednak nie znalazła słów jakimi może zareagować na wyznanie męża. Spodziewała się wszystkiego w swoim życiu, ale nie tego, że Marcin, mężczyzna, którego nadal kocha, już niedługo od niej odejdzie. Nie tylko od niej. Odejdzie na zawsze, po prostu zniknie. Pozostaną po nim jedynie zdjęcia, wspomnienia pięknych chwil, film ze ślubu, ubrania pachnące jego perfumami. Kobieta siedziała naprzeciwko swojego męża, a z jej oczu leciały wielkie słone krople. Nie starała się ich wytrzeć, powstrzymać, prawdopodobnie nie miała w tej chwili siły na ruszenie choćby ręką. Nie mogła zrozumieć, czym kierował się jej mąż podczas tych wszystkich miesięcy. Czy mężczyzna może chcieć dążyć, żeby jego żona go znienawidziła? Może tego chcieć, żeby jak najmniej cierpiała? Czy można aż tak kochać? Ciężko było jej o tym myśleć, bo spodziewała się naprawdę wszystkiego. Wolałaby, żeby Marcin się z nią rozwiódł, ale dalej żył.

- Co na to rodzice? – spytała po dłuższym czasie.

- Nie wiedzą. Nikt nie wie. Do końca chciałem zostawić to tylko dla siebie, ale stwierdziłem, że muszę z tobą szczerze porozmawiać. Kocham cię. Może nie dawałem ci tego odczuć, ale tak jest. I jeśli tylko mi pozwolisz, wybaczysz to wszystko, chciałbym cię prosić, żebyś była ze mną do końca. Chcę cieszyć się tą resztką czasu u boku kobiety mojego życia. Żałuję, że to wszystko tak się potoczyło. Żałuję, że nie będę mógł być z tobą dłużej.

- Marcin. Nie wiem co mam powiedzieć. Marzyłam o tym, żebyś jednak nie zostawiał mnie. Nie spodziewałam się takiego obrotu spraw. Oczywiście, że będę z tobą w każdej minucie. Zrobiłabym tak, nawet jeżeli miałbyś żyć sto lat.

Nie rozmawiali zbyt wiele. Siedzieli po prostu w swoim towarzystwie, analizując wszystko wewnątrz głowy. Agata ciągle czuła się, jakby to był tylko sen, nocny koszmar. Nie miała pojęcia co ma robić, jak ma się zachowywać. Czy z uśmiechem ma udawać, że wszystko jest w jak najlepszym porządku, czy wręcz przeciwnie zaszyć się w domu i nie wstydzić się łez. Patrzyła na swojego męża, który wbijał w nią swoje oczy. Znowu widać było w nich ciepło, miłość, zupełnie jak dawniej. Jednak za tymi uczuciami, w jego tęczówkach, skrywał się strach. Marcin nie bał się o siebie. Martwił się o swoją żonę, która zostanie sama. Żałował,  że nie dał jej dziecka. Żałował, że przez własną głupotę zmarnował tak wiele czasu. Czasu, który mógł spędzić w ramionach niebieskookiej blondynki.

                                                                            & 
Czy mam sobie kopać bunkier żebyście mnie nie zamordowały?

Moja bezsenność mnie kiedyś zabije. Zazdroszczę takim małym dzieciom. One jeszcze nie wiedzą jakie są głupie, kiedy nie chcą skorzystać z południowej drzemki. Mam nadzieję, że w przyszłym wcieleniu będę leniwcem. 

Pozdrawiam, Embouteillages ;*